دو هفته تا آزادی ...

خیلی وقته دست و دلم به نوشتن نمیره ... برای من که آدم حرف دل نوشتن هستم شکست بزرگیه نتوانستن ... ننوشتن ...
این روزا حالم خوش نیست ... رنگ پریده و چشمهای گود افتاده و سرگیجه و قلب وحشی که خودشو محکم به این ور و اون ور میکوبونه تمام چیزیه که از من مونده ... یک روز در میون خوب و بدم ... و هر روز خسته و خسته و خسته ...
فهمیدم که آدمِ برنامه ی طولانی مدت نیستم ... فهمیدم که دنیارو آسون گرفتم خیلی آسون در حالی که دنیا سخت گرفته خیلی سخت ... سخت میگذره ... و راه برگشتی نیست ...
دنیا با همه خوبی و بدیش و با همه اتفاقاتی که سر راهم گذاشت بد نیست اما این روزهای آخر من که غمگین میشه دیگه تحملم تموم میشه ... غصه و ناامیدی همه دنیامو میگیره و من میمونم و کلی بار غم و نگرانی و آشوب آینده ... 
دارم فکر میکنم بعدش چی میشه ... و خواب از چشمام میره ... و دیگه تا صبح بیدار موندن و سردرد و اوضاع خراب ... دو هفته دیگه تاب بیارم بعدش میتونم نیمچه نفس راحتی بکشم ... زندگی کنم تا باز نتایج روزهای سختی که گذروندم بیاد ...
و همه چیز دست خداست ...
و من راضیم به رضای تو خدا ...
میدونم همه تلاشمو نکردم ... میدونم سهل انگاری،کم کاری و شیطنت زیاد داشتم ... اما تو باز هم مثل همیشه هوامو داشته باش ... منو شرمنده کن شاید این بار آدم شدم ... من خیلی دوستت دارم خدا ... میدونم هرچی بشه نفع منه و ضرر نیست میدونم هرچی بشه تو بازم هستی و بازم پشتمی ... اگه ناامیدم فقط از خودم ناامیدم نه از لطف و کرم تو ... از تلاش و بی ارادگی خودم ناامیدم نه از تو که من تاب گناه به این بزرگی رو ندارم ...
دوستت دارم ... آرام جانم ...
همه چیو به تو سپردم ...
به امید کرم تو ...